Ik mis mijn groentetuin. Dit voorjaar heb ik, zoals ieder jaar, gewoon netjes gezaaid en geplant. In mijn mooie bedjes, waarvan ik de bodem vijf jaar lang zorgvuldig zo min mogelijk bewerkt heb maar wel gewied en veel organische stof toegevoegd, zodat het een luchtig en vruchtbaar geheel was…
Maar ik wist natuurlijk dat ik er dit jaar maar nauwelijks van zou kunnen oogsten. Vlak voor de overdracht stond ik nog bietjes en uien uit te graven… de rest is nu voor de nieuwe bewoners. Het zijn aardige mensen, dat scheelt.
Om in De Hoeve een stukje groentetuin aan te leggen, daar had ik gewoon geen tijd voor. Ik begon nog met eind april hoopvol een klein stukje van de voormalige moestuin ‘om te spitten’. Maar die tuin is volledig vergrast. De graswortels vormen een ongelooflijk taai en dicht netwerk. En daar doorheen groeien bramen. Na een uur werk had ik nog geen vierkante meter kaal… dit was duidelijk niet de weg.
Maar. Ik blogde al eerder over het stof-met-zand-met-oud-hooi-en-verrotte-takjes dat we (met hulp van Hanneke) uit de tasruimte hebben gekruid. En stof, oud hooi en verrotte takjes… dat is feitelijk allemaal organisch materiaal. Dus eigenlijk was dat gewoon heel humeus zand. Wel heel erg steriel en kurkdroog zand. Van bodemleven geen sprake. Maar toch. Als je daar nou wat stikstof aan toevoegt, dan zou er toch iets op gang moeten komen. En laat ik nou stikstof beschikbaar hebben. In een hoek van het terrein staat een oud varkenshokje, waar nog een laag decennia oude, kurkdroge varkensmest in ligt.
Dus. Ik heb tussen de bedrijven door in de hoop zand / stof wat gaten gegraven, daar een plak geweekte mest in gestopt, er wat courgettes, patissons en pompoenplanten in geplant en als ik tijd had er een emmer water bij gegooid.
En kijk nou.
Nu mis ik alleen nog maar de rest van mijn groentetuin.