Pech langs de weg

 

Vorig jaar, vlak voor we de sleutels van ons nieuwe huis kregen, kochten we een bus. We realiseerden ons dat we hoe dan ook een tweede auto nodig zouden hebben op onze nieuwe stek (Joris is met zijn auto vier dagen per week van huis) en gezien de onderneming die we aangingen leek een klusbus wel zo handig. We noemden ‘m Joop en fleurden hem op met plakbloemetjes. En het moet gezegd worden, het wás ook erg handig, toen we al die zooi uit het huis aan het ruimen waren en ondertussen alvast spullen van Amersfoort naar hier verplaatsten zodat het huis in Amersfoort ‘voor de verkoop’ zo ruim en opgeruimd mogelijk zou zijn.

Het was minder handig toen we na een snikhete dag klussen in juni terug naar Amersfoort reden, halverwege even wilden wisselen van bestuurder en vervolgens Joop niet meer wilde starten. Anderhalf uur later was de temperatuur van de motor weer van 80 graden naar 40 graden gedaald en konden we weer starten.

Dat bleek vaker voor te komen: bij een Mercedes Vito schijnen de krukassensor en de nokassensor nogal eens problemen te geven met een warme start. Dus die lieten we maar vast vervangen.

Maar tijdens de laatste verhuisrit, na de sleuteloverdracht van het huis in Amersfoort, stonden we opnieuw stil, dit keer in de regen. Volgens de ANWB-meneer was de accu nog goed, maar leek het hem dit keer in de dynamo te zitten. Dus we konden direct op zoek naar een nieuwe garage in Wolvega. Die vervingen de dynamo.

Het ging een poosje redelijk, maar naarmate het kouder werd ging de bus steeds lastiger starten. Tot ik op een goede dag überhaupt niet meer weg kwam. Dit keer leek de accu te zijn leeggelopen. Teveel kleine stukjes op de binnenwegen gereden? Voortaan beter opletten dat ik regelmatig een stukje snelweg of provinciale weg pak!

Op 23 december ging ik op weg om boompjes op te halen. Een druk programma: ’s ochtends moest ik 250 stuks ‘bosplantsoen’ (kleine boompjes)  halen in Berghem, vervolgens zou ik gaan lunchen bij de schoonfamilie in Oss en daarna op de terugweg nog 20 grotere lindebomen ophalen bij een kwekerij bij Apeldoorn.  Toen ik halverwege even een sanitaire stop maakte bij een tankstation  was het weer zover…. de bus wilde niet starten. Dit keer vond de ANWB-man de accuspanning wel laag. Ik kreeg het advies om zonder de motor nog te laten afslaan naar huis te rijden. Dus ik heb de afspraken in het zuiden afgebeld, ben wel nog langs de kwekerij met de lindebomen gereden, heb de bomen met draaiende motor op de bus gesjord, ben naar huis gereden, heb de linden weer van de bus af gehaald (nog steeds met draaiende motor) en ben naar de garage gereden, waar Joop de kerstdagen doorbracht in afwachting van een nieuwe accu.

(Gelukkig gingen we tweede kerstdag toch naar de schoonfamilie in Oss en met de aanhanger van de schoonfamilie kregen we de boompjes alsnog thuis – al was de afstand Oss-De Hoeve met een maximumsnelheid van 90 km/uur wel héél lang!).

Nu viel me vorige week opeens op, dat er rode lettertjes ‘EDC’  in het dashboard brandden. Op naar de vriendelijke mensen van garage Speerstra, die na het ‘uitlezen’ concludeerden dat het om de raildruksensor ging. Maandag zouden ze tijd hebben om die te vervangen.

“Is dat heel erg risicovol?” vroeg ik. “Ik heb ‘m eigenlijk alleen vrijdag nodig om naar het station te rijden, voor een afspraak.”

Nee, dat kon nog wel.

Maar toen ik vrijdagavond terug wilde rijden na een lange dag treinen viel tijdens het schakelen de motor ineens uit. Doorstarten lukte nog, zij het met moeite… maar even later hield hij er opnieuw mee op, net toen ik op de provinciale 80-km weg was, natuurlijk niet bij een vluchthaven in de buurt maar op een plek waar onlangs werkzaamheden waren geweest en de berm dus nog één diepe modderpoel was. Het enige wat ik kon doen was de bus laten uitrijden die modderpoel in, want ondertussen zat al het spitsverkeer van de Stellingenweg toeterend achter me.

Uiteindelijk heeft garage Speerstra me er uit gekregen en naar de garage gesleept (heb ik dat ook een keer meegemaakt) en me een leenbusje meegegeven voor het weekend.

Nu ben ik wel heel benieuwd of het na het vervangen van de raildruksensor over is. Het moet gezegd worden: het houdt de spanning erin, iedere keer dat je in de bus stapt en maar hoopt dat je kunt doen wat je van plan was om te doen.