Tot mijn vreugde herstelde Babette zich goed van haar operatie. Na een paar dagen liep ze alweer in de wei en voedde ze haar lammeren.
De volgende die aan de beurt was, was Nel. Die gaf al twee dagen van tevoren duidelijk aan dat ze wilde gaan lammen. Toen ik haar aanbood dat ze in de stal mocht rende ze daar ook subiet en zeer gedecideerd heen. Uiteindelijk duurde het toch nog even: op woensdagavond kwamen er drie lammetjes, geheel volgens het boekje.
(Dit keer heb ik na de eerste twee toch maar voor de zekerheid gevoeld of er een derde achter zat. En ja hoor!)
Helaas de volgende dag een grote domper op de vreugde: Babette was ’s nachts op één van haar twee overgebleven lammeren gaan liggen. Dus nu had ze er nog maar ééntje. Misschien was ze door de hele aanslag die de operatie op haar lijf had gedaan te moe.
En misschien is het ook wel beter zo, want twee flink drinkende dochters zijn dan nog meer een aanslag op het schapenlijf. Het scheelt als ze er maar ééntje hoeft te voeden. Maar het is wel heel verdrietig. Het arme dier heeft een dag lang wanhopig om haar verdwenen kind lopen roepen.
Toen was alleen Sandra nog over, Babette’s dochter van vorig jaar. Die heeft zoveel wol, dat ik nauwelijks de voortekenen kon spotten. Maar toen ze zich afzonderde begon ik wel een vermoeden te krijgen.
Sandra beviel gewoon lekker in de wei, op een luw plekje achter de grondbulten. Voor zo’n jong dier is het even wennen. Ze heeft de lammetjes keurig schoongelikt, maar laten drinken is een ander verhaal. Tja, dat kennen we. Weer even flesjeswerk dus. Maar wel een wei vol paaslammetjes!
