Maand: april 2017

Joris snapt wel hoe je filmpjes op Youtube moet zetten. (“Als achtjarige meisjes het kunnen kan ik het ook” zegt-ie. En daar heeft hij natuurlijk gelijk in). Dus nu: het filmpje van de makelaar in zijn geheel.

Vandaag de eerste “klus”dag. Helaas staat het nieuw, speciaal gekochte klusbusje nog bij de garage voor de APK. Het kostte wat moeite om het composttoilet, een zak zaagsel, een waterkoker en koffiezetapparaat, een emmer met ketting om wat water te kunnen putten, mokken, koekjes, krentenbollen en zo nog het één en ander in de gewone auto te krijgen…

Het probleem is: waar begin je? Overal staat namelijk zooi. Je kunt dus ook nergens zooi opstapelen, want daar staat al weer andere zooi. We moeten nog containers laten komen, maar die zijn er nu nog niet. Uiteindelijk hebben we besloten om alles wat we niet willen uit de twee woonkamertjes in één van de kamertjes te stoppen. Volgende week moet de kringloopwinkel dan maar een keer langskomen. In het andere kamertje kunnen we dan voorlopig een zit- en koffie-plek maken.

Om te beginnen die vieze po-stoel maar uit de weg!

 

En een miljoen beeldjes. Van schapen, van schattige kindertjes, van heksjes, van katten, van kikkers… er blijven beeldjes uit de ‘zit’kamer komen.

En allerlei andere zooi, zoals dit zielig aan zijn oren op de schoorsteenmantel geprikte (voodoo?)konijn. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat er in een kamer van 3,5 x 3 meter zóveel snuisterijen passen.

Behalve snuisterijen vinden we onwaarschijnlijk veel klam oud papier (telefoonboeken tot uit de jaren ’70 aan toe), een grote emmer vol medicijnen, trommels vol koekjes en snoep (houdbaar tot januari 2015), een enorme mand met bolletjes breikatoen, eau de cologne uit het jaar nul, muizenkeutels, vijf TV’s, vier naaimachines, sokken vol met gaten, zes scheerapparaten, een enorme oude radio, zakken Tena Lady, trommeltjes vol knopen, een mattenklopper, Perzische tapijtjes, zilvervisjes, door muizen aangevreten kussens, een rek met CD’s, een hele kringloopwinkel vol kopjes en borrelglaasjes en héél veel oud textiel.

Aan de ‘zit’kamer grenzen twee diepe voormalige bedsteekasten. Eén daarvan staat helemaal vol met dozen klam geworden textiel: kleren: oude gordijnen, beschimmelde wollen petten, oude washandjes, dekens, kleden… We proppen zoveel mogelijk papier en textiel in de auto. Dat kan in de recyclingcontainer.

De tweede bedstee is nog erger. Het dak daarboven lekt toch wel erg. Er staan een paar kasten, afgedekt met weer allerlei andere zooi. Kasten, inhoud en afdekkende zooi zijn allemaal beschimmeld. En iets (een marterachtige? Of toch een rat?) heeft zich door het plafond geknaagd en een oude kokosmat tot nestmateriaal verknaagd.

Na een paar uur door de zooi sorteren ben ik lichtelijk onpasselijk. We beginnen te twijfelen of we in dit huisje kunnen gaan wonen. Misschien moet er toch maar een woonunit komen.

Zoekend naar een goed plekje voor het composttoilet stuiten we op… een wc! Ergens achter een gangtje zit een deur waar we nog niet in zijn geweest en daar blijkt zich een heus toilet te bevinden. Nou ja… functioneren doet het niet meer. En voor zover we kunnen zien  komt het enkel en alleen uit op de grup (die nu uiteraard ook vol staat met zooi). Misschien werkte het ooit met emmertjes putwater.  Hoe dan ook, er zit een deur voor: het lijkt een redelijke plek om het composttoilet te installeren.

Deze foto geeft goed weer hoe zuinig de oude meneer was. Twee verschillende klompen, één zorgvuldig gerepareerd met een stukje aluminium… meer iets wat je je in een Derde-Wereld land voorstelt. Overigens slingeren er nog tientallen andere paren klompen rond, de meeste van hout of leer, allemaal kapot en afgedragen.

Veel mensen reageren enthousiast op de foto’s van al onze zooi. Het meeste is echter echt “zooi” en niet “mooi”. Wie er “moois” uit wil komen halen is van harte welkom. Maar: we gaan het NIET voor je vasthouden. Het gaat namelijk al een hele klus worden om ruimte te maken om überhaupt onze kont te kunnen keren. Dus wie wil komen jutten: kom snel (en neem zo veel mogelijk mee!).

 

 

 

Bij de laatste woninginspectie afgelopen dinsdag heeft de verkopend makelaar een filmpje gemaakt met een drone. Ik kan het filmpje niet hier zetten (en weet nog niet helemaal hoe ik het op YouTube moet zetten). Maar hier zijn alvast een paar “stills” – beter dan de Google Maps luchtfoto’s van ons domein.

Het huis van voren – links zie je de schuur

 

Het is zover!

Vanmorgen 07.15 weggereden. 08.45 inspectie van de woning. De verkopers hadden erg hun best gedaan om het nog een beetje netjes op te ruimen. Ze hadden zelfs het gras rond het huisje en van de oprit gemaaid.

Eigenlijk was dit pas de tweede keer dat we binnen in het huisje konden kijken. Spannend, want we hebben min of meer het plan om er voorlopig toch gewoon in te gaan wonen, terwijl we het nieuwe huis bouwen. Dat scheelt gedoe met een unit of stacaravan kopen, plaatsen, aansluiten en weer verkopen enzo. En het comfortniveau kan niet heel veel lager zijn dan van een caravan. Hopen we.

Daarna door naar de notaris in Gorredijk. Ook de notaris vond het erg bijzonder dat we een huis kopen waar niet eens waterleiding naartoe ligt. En toen ontvingen we eindelijk de sleutels van onze nieuwe stek!

Snel weer terug naar het huis, want we hadden direct daarna afgesproken met de tussenpersoon voor de verzekeringen.

(Dat was afgelopen vrijdag nog even een akkefietje. Het bleek dat de meeste “gewone” verzekeringsmaatschappijen het huisje helemaal niet wilden verzekeren. Uiteindelijk kwam ik – na heel veel telefoontjes, en toen de stress al uit mijn oren spoot – terecht bij een lokale tussenpersoon voor, onder meer, “bijzondere-gevallen-verzekeringsmaatschappij” de Vereende. En die stelde me helemaal gerust. Allereerst feliciteerde hij ons met aankoop van de mooie plek en daarna dacht hij helemaal met ons mee. Volgens hem kon het prima verzekerd bij een lokale verzekeringsmaatschappij. Dat scheelt, want De Vereende heeft nogal hoge premies, schijnt het.)

De verzekeringsman vond het ook heel bijzonder, maar vooral ook een bijzonder mooi project. Hij gaf allemaal nuttige tips over mooie fietsroutes in de buurt en reed weg met de belofte om nog een keer terug te komen als we wat verder zijn.

Toen konden we eindelijk op ons gemak even rondneuzen en bekijken wat we nu eigenlijk gekocht hebben. Behalve alle zooi die we al in en rond de schuren hadden gezien, is ook nog bijna de hele inboedel in het huis achtergebleven, inclusief kleren en huisraad.

 

 

De oude mijnheer lijkt eind 2014 het ziekenhuis in gegaan te zijn; we vonden allerlei etenswaren die houdbaar waren tot begin 2015. Onder andere een vloeibaar geworden brood. We vragen ons af wat voor proces daaraan precies ten grondslag ligt.

 

 

Daarna zijn we gaan kennismaken met de buren. Die maakten zich al zorgen, want in het dorp deed het gerucht de ronde dat wij een camping gingen beginnen. Dat willen we in de toekomst misschien ook wel, maar dan héél kleinschalig, gericht op stiltezoekers en alleen voor tenten. We kopen niet zo’n mooie plek om er een toeristenkermis te beginnen! Voor de buren een grote opluchting, die zagen in hun verbeelding al caravans voor hun raam staan.

Daarna weer snel naar Amersfoort, want om 16.00 hadden we een kennismakingsafspraak met een architect. En daarna zijn we uit eten gegaan, om de start van ons project te vieren. Een drukke dag!

 

Aanstaande dinsdag krijgen we de sleutels van ons Friese landgoed! Maar er is daar dus nog helemaal niets. Geen water, geen wc, geen riolering en geen andersoortige afvalwaterzuivering.

De meneer die er woonde dronk water dat hij van het dak opving. En hij waste zich waarschijnlijk met putwater. Oké, dat kan. Heel duurzaam. Maar wij willen toch wel graag gewoon drinkwater en een douche. Dus de molen van “mijnaansluiting.nl” hebben we in werking gezet. Duurt wel een paar weken.

Tijdens het klussen kan je water meenemen, of misschien bij de buren halen. Maar om nou iedere keer dat je naar de wc moet ook bij de buren aan te kloppen, dat gaat ons een beetje ver. Zonder water een watercloset aanleggen is ook lastig. Bovendien is er nog geen afvalwaterzuivering. En één keer de bosjes in lopen kan, maar op den duur wordt dat een vieze bedoening. Dus heeft Joris zich, ondanks zijn aanvankelijke bedenkingen, toch maar aan het timmeren van een composttoilet gezet. Naar het ontwerp wat we zagen op de blog van Green Evelien. Met speciaal bestelde urineseparator. (Vooral de urine zorgt voor stank. Door de urine af te vangen voorkom je dat het toilet gaat stinken.)

Hij heeft -uit protest- wel het àllerlelijkste knopje dat hij kon vinden op het deksel van het compartiment voor zaagsel gemonteerd.

Nu nog even een huisje eromheen maken.