We waren dus héél hard aan het werk met de voorbereidingen voor de leemweek. In de hitte. Op dinsdag had ik alle meubels naar boven gesjouwd, zodat we op woensdag de kalkhennep rond de ramen konden modelleren (daar komt namelijk zo gruwelijk veel stof bij vrij dat je het op 1 dag allemaal achter elkaar wilt doen op een moment dat je meubels niet in de ontvangende zone staan), op donderdag zouden kunnen opruimen en vrijdag, zaterdag en zondag hadden voor boodschappen en eten voorbereiden.
Om 16.30 dacht ik: “OK, ik heb nog een half uurtje, even snel de kampeerplekjes uitmaaien, dan de schapen doen, koken, en dan kan ik na het eten nog even de tuin water geven.”
Dat ging niet goed.
Na 10 minuten kwam ik bijna kotsend van de buikpijn de maaier af. Ik heb in huis een half uur luidkeels liggen gillen. Joris was in de werkplaats bezig, met de zaagmachine aan en gehoorbescherming op, dus die wist van niets. Maar toen hij binnenkwam voor een biertje een heel zachtjes “hééélp” hoorde uit de kamer schrok hij zich een hoedje.
“Ga maar naar het ziekenhuis” adviseerde de dokterswacht. Daar dachten ze (18.30) aan een blindedarmontsteking. Maar om dat te bevestigen moest er een echo gemaakt worden (20.30). Op de echo zag de blindedarm er prima uit. Toch ook nog een CT scan (21.30). Nog steeds geen duidelijkheid (22.30). Wachten op de gynaecoloog van dienst om een baarmoederontsteking uit te sluiten. Maar die zat in een ingewikkelde keizersnede en kon me pas rond middernacht onderzoeken. Gedurende die uren steeg mijn temperatuur richting de 40 graden, breidde de buikpijn zich door mijn hele lijf uit en kreeg ik ook een aanval van hevige diarree. Het verplegend personeel had het nogal druk, want er bleven maar ambulances komen en op de gang lag iemand urenlang te schreeuwen, dus ik graaide zelf maar wat schone lakens uit een kast. Rond 02.00 hoorde ik dat ze me maar in het ziekenhuis wilden houden. Tegen 04.00 werd ik een zaal ingereden.
Enfin. Op woensdag is op verschillende manieren geprobeerd om mijn stilgevallen ingewanden weer op gang te krijgen maar omdat dat niet lukte werd op donderdag toch tot een kijkoperatie besloten. Die vond uiteindelijk pas donderdagavond laat plaats, omdat er geen OK vrij was. Het bleek dat er een stuk dunne darm verkleefd was geraakt met de baarmoeder en dat er daar ook een ontsteking zat. Dat is allemaal schoongemaakt en opgeruimd en de antibiotica die ik al kreeg zijn er op aangepast. Vrijdag mocht ik weer vloeibaar eten en zaterdag weer alles eten (sinds dinsdagmiddag had ik alleen maar vocht via het infuus gekregen). Toen ik weer mocht eten knapte ik snel op en zondagochtend mocht ik weer naar huis.
Al die tijd liep Joris zich de benen uit het lijf om de schapen te melken en verzorgen (die natuurlijk hun reguliere melkster eisten en bovendien om de haverklap ontsnapten omdat het schrale gras hen niet beviel), de moestuin in leven te houden, ontploffende komkommers, boontjes, courgettes en tomaten te oogsten, Aska, de kippen en de eenden tevreden te houden, heen en weer te pendelen naar het ziekenhuis en samen met de leem-deelnemers te beslissen of we de leemweek zouden laten doorgaan of niet. Gelukkig vond iedereen het overkomelijk als de voorbereidingen niet helemaal 100% zouden zijn.
Dus een paar uur nadat ik thuis kwam arriveerden Geert de leemstukadoor en mijn geweldige ouders die me de eerste dagen met de catering zouden bijstaan en kon het volgende avontuur beginnen. Wat een rollercoaster…