Vorig jaar werden de lammetjes direct aan het begin van de mogelijke periode, en vlak na elkaar geboren. Dat was eigenlijk wel heel fijn. Ik hoopte dat ze nu ook een beetje vlot achter elkaar geboren zouden worden. Alleen niet allemaal tegelijk. Daar is de stal namelijk niet op berekend. We kunnen de stal weliswaar opsplitsen in vier kraamhokken, maar dan moeten de overige schapen buiten slapen. Op zich zou dat kunnen (in de nachtkraal uiteraard), tenslotte is het momenteel droog weer, maar dat is wel weer een gedoe. En het is ook best wel koud.
Maar terwijl de tweeling van Mini (intussen noemen we ze ‘de Ieniemini’s’ ) almaar tieriger in de wei rondrende, kwam er verder niets meer. Puck en Pippi werden wel heel rond, vooral Pippi. Die kon amper meer liggen of lopen. En Puck ontwikkelde een enorme uier. Maar lammeren, ho maar.
Nel werd niet dik, en kreeg ook niet echt een dik uier. Maar ze voelde zich duidelijk niet prettig. Dus ik had toch het gevoel dat er iets aan de hand was. Over haar en Pippi ging ik me steeds meer zorgen maken. Regelmatig lag Pippi zo te zuchten en te steunen, dat ik dacht dat de bevalling al begon.
(Vooral wanneer de Ienieminies haar als trampoline gebruikten. Dat vinden ze namelijk enig: heel hard door de wei rennen en dan bovenop de volwassen schapen springen. Dat ziet er enorm grappig uit, al vinden de ontvangende schapen het niks.)
Dus de afgelopen twee weken ben ik nauwelijks van het erf afgeweest en heb ik ze dag en nacht in de gaten gehouden. ’s Nachts kan dat heel makkelijk met de babyfoon-met-camera. Ik hoef er mijn bed niet voor uit. Maar je wordt toch wel erg wakker van zo’n stoot blauw licht in je ogen. En je moet even goed kijken: wie zie ik nu precies wat doen? Niet heel bevorderlijk voor een ongebroken nachtrust. Ik begon het behoorlijk zat te worden.
Op donderdag 13 maart kwam er eindelijk schot in de zaak. Niet Pippi (die intussen het formaat van een tweezitsbank had) maar Puck stond luidkeels te schreeuwen in de wei. Het was een zware bevalling, want ze had een werkelijk enorm ramlam gemaakt (bijna net zo groot als de intussen twee weken oude kleuters van Mini!). Toen die er eenmaal uit was volgde een iets bescheidener ooitje. Gelukkig kwam Saskia helpen om de zwaar gestresste moeder met kinderen naar de stal te transporteren.
En op vrijdag 14 maart had Pippi kennelijk ook door wat de bedoeling was. Helemaal volgens verwachting (maar niet helemaal zonder hulp) produceerde die een drieling uit haar enorme lijf.
Dus twee kraamhokjes in de stal. Nu bleef er wel weinig stalruimte over voor de andere schapen.
En een paar uur later stond Nel met haar hoef te schrapen! Dat werd een puzzel. Alle kraamdames bij elkaar in de ene helft van de stal, en de andere zes volwassen schapen plus de twee Ieniemini’s in de andere helft? Dat bleek geen goed idee: de kersverse lammetjes van Pippi hadden nog onvoldoende door bij welke moeder ze moesten zijn, en dat zorgde voor veel onrust, zowel bij Puck bij wie de naweeën nog door het lijf trokken, als bij Nel die juist naar de bevalling aan het toewerken was.
Uiteindelijk hebben we Nel maar samen met Puck en haar tweeling in het iets grotere hokje gezet, en Pippi met haar drieling in het iets kleinere. Aan de andere kant van het hek werd het toen wel heel vol, maar er gaan veel makke schapen in een hok.
Maar toen om 23.30 Nel’s bevalling echt inzette werd het wel heel erg krap in het kraamhokje. Gelukkig lag ook dit lammetje goed, maar voor Nel die haar kont niet kon keren in het krappe hokje was het wel een bezoeking.
Enfin, eind goed, al goed. Om half twee lag ik weer in bed. Tot er om 4 uur opnieuw geschreeuw uit de stal klonk. Nel had zich (waarschijnlijk enigszins beneveld door de naweëen) tussen Puck en diens lammeren gepositioneerd. En dat vond Puck natuurlijk helemaal niet goed.
Gelukkig is het mooi weer en kunnen ze na 24-48 uur in het kraamhokje gewoon met de kudde mee de wei in. En gelukkig is nu de lammerij weer achter de rug. Voorjaar!
