Categorie: 2017

Met ons landgoed kochten we ook een oude Trabant. Die stond in één van de schuren en zag eruit alsof-ie daar al zeker veertig jaar stond. Nu hebben wij persoonlijk niet zoveel met oude Trabi’s, maar er zijn ongetwijfeld liefhebbers voor, dus, net als de oude kastjes en vintage jurkjes, hup, op Marktplaats. Even kijken of je iemand anders er een plezier mee kunt doen.

Help!

Ik had ‘m vorige week zaterdag op MP gezet, net voor we richting Friesland vertrokken. En de telefoon blééf maar piepen. Ik werd helemaal overspoeld door reacties. Sommige behoorlijk opdringerig. Het viel niet mee om het gewoon in goede banen te leiden. Bij thuiskomst dus snel de advertentie weer gewist en afspraken gemaakt met één van de bieders.

Op dat moment appte een buurman me, dat in de lokale krant een artikel stond over… onze Trabant! Een zekere mijnheer de Vries uit Oosterwolde had het ding “ontdekt tijdens een fietstochtje”. Nou moet je toch echt behoorlijk je best doen om vanaf het fietspad de schuur waar hij in stond zelfs maar te zien: daarvoor moet je al 300 meter onze oprijlaan op. En dan nog stond het ding helemaal verstopt tussen de brandnetels en bramen. Mijnheer de Vries heeft duidelijk lopen rondneuzen op ons terrein. (Dat toen nog niet van ons was, maar ook de vorige eigenaren waren niet van “sneupers” gediend.)

Snel de krant gebeld, èn mijnheer de Vries, dat we hier helemaal niet blij mee waren. Intussen begon ik me steeds benauwder te voelen over die Trabant en vooral wat daar op af zou komen. Gelukkig is hij gisteren opgehaald. Door een vader en zoon uit Dedemsvaart met een uit de hand gelopen Trabant-hobby.

(Ik maakte me nog even zorgen of ze ‘m wel heelhuids uit de schuur zouden krijgen, maar dat hadden ze duidelijk vaker gedaan.)

Dus voor alle potentiële Trabant-jagers: ER IS NIETS MEER TE HALEN OP ONS TERREIN!

 

Het valt niet mee om tussen alle drukke werkzaamheden tijd te vinden om af en toe een blogje te schrijven…

Bevrijdingsdag hebben we nuttig besteed door het erf te bevrijden van allerlei vuil. Tot vorige week zag het erf er zo uit:

Het stond helemaal vol met schroot, hout en andere zooi. Ooit gekapt met (waarschijnlijk) de bedoeling als brandhout te gebruiken, maar intussen al een winter of zeven verder. Het hout hebben we gebruikt om een takkenril aan de buitenzijde van de boswal langs het erf aan te leggen. Toen werd het al een stuk netter. En nu kan de staldeur open (en weer dicht).

 

Daarna het schroot. Héél veel schroot.

Waaronder zaken die we echt niet met de hand konden verplaatsen.

 

 

 

 

 

 

 

Wat fijn als er dan een buurman is met een shovel, die wel even wil bijspringen. Dankjewel Arnaud!

 

 

 

 

 

Toen werd het erf al een heel stuk ruimer. Daarna de heg gesnoeid, een heel stuk bestrating blootgelegd en netjes aangeharkt. Kijk, nu is het een ordentelijk boerenerf geworden.

Veel dank aan Michiel en zijn zonen, die niet alleen hard hebben geholpen om hout en schroot weg te werken, maar  bovendien met een leuk cadeautje kwamen: Het “Stellingwarfs woordeboek”, in vier delen!

Een druk klusweekend verder. Intussen maken we kennis met steeds meer fijne buren. Onze ‘directe’ buren (100 m afstand) hadden we al leren kennen. Fijne mensen die maar blíjven vragen of ze iets voor ons kunnen doen. We zijn heel blij dat zij onze kliko aan de weg zetten, als wij niet aanwezig zijn op kliko-dag. Want ondanks dat de tien-kuubs- restafval container inmiddels overvol is, is ook de kliko nog in gebruik.

Op de inspiratie-avond van de omgevingsvisie had ik al kennis gemaakt met een dorpsgenoot die heel actief is met het leefbaar houden van het dorp. In ons dorp wordt aan de toekomst gedacht!

Verder hebben we kennisgemaakt met de melkveehouder die ons land de afgelopen jaren in gebruik heeft gehad. Hij woont er al 65 jaar en wist ons te vertellen dat

• het land bij zijn weten nog nooit gescheurd is;
• de pruttige sloot voor ons woonperceel vroeger een poel was, waar de bewoners de was deden. Jammer genoeg is die nu bijna helemaal verland;
• de oude houtwal waarschijnlijk helemaal van ons is (we wisten niet precies wáár de kadastrale grens liep);
• er reeën in de houtwal nestelen;
• er een dassenburcht (!!!) is (in de houtwal?).

Zelf hadden we al hazen, een buizerd en en rode wouw gespot, als we even opkijken van het zooi-slepen. Na dit bezoek gingen we dus zeer opgetogen weg. Biologisch gezien wordt ons landgoed steeds interessanter!

 

Een andere buurman kwam langsfietsen toen hij beweging op het erf spotten. Ook een melkveehouder, bezig met omschakelen naar biologisch. Wat fijn om die als buurman te hebben! Zijn vader wist ook het één en ander te vertellen over de geschiedenis van ons landgoed.

En toen we na een dag klussen van het erf af reden maakten we kennis met een nieuwe dorpsgenoot die uit Amersfoort komt, en de vader blijkt te zijn van de gemeentelijk archeoloog van Amersfoort (die ik dan ook weer oppervlakkig ken).   We voelen ons nu al thuis tussen onze nieuwe buren!

 

Terwijl de rest van Nederland over de vrijmarkt slenterde hebben wij Koningsdag nuttig besteed door weer een stukje stal vrij te maken. Dit keer met hulp van mijn ouders, die intussen ook tegen de 70 zijn maar nergens voor terugdeinzen. Opnieuw werd bevestigd dat de oude mijnheer werkelijk niets heeft weggegooid: we vonden tussen al het meer ongedefinieerde vuil niet alleen stapels oude conservenblikken (netjes schoongemaakt), maar ook lege margarinekuipjes, broodzakken, emmers en zakken waar dierenvoer in had gezeten (hoe lang zou het geleden zijn dat er daadwerkelijk dieren stonden op de boerderij?) en héél veel netjes afgewassen lege potjes. Waarschijnlijk om ooit te gebruiken bij de inmaak. Nu ben ik zelf ook wel van het inmaken, maar dit waren meer potjes dan ik in 30 jaar zou gebruiken. En toen ik eenmaal een doos met roestige dekseltjes vond was ik er ook niet meer zo happig op. Dus al het glas richting de glasbak. Peter en Jacintha kwamen ook nog even aanwaaien en maakten de fout om op te merken dat ze nog wel wat konden meenemen. Enigszins scheefhangend reden ze het terrein weer af…

In alles wat je opendoet zit weer andere troep. De zeven verschillende oude diepvriezers die onder de troep in de stal vandaan kwamen zitten vol met oude kleren. In de kasten zit oud papier. Tussen het afval in een voormalige werkplaats vonden we zeker 8 bijlen en een stapel plafondplaten. En in de werkplaats lagen overal gebruikte theezakjes tussen het metaal.

Het is duidelijk dat hier niets verspild werd. De oude mijnheer is van 1922, en waarschijnlijk heeft de armoede van de crisisjaren (en dat was èchte armoe) zich vastgezet in zijn geheugen (“Nooit iets weggooien, beter mee verlegen dan om verlegen!”). Vooral nadat hij in de Tweede Wereldoorlog naar Duitsland is afgevoerd en meer dood dan levend door zijn moeder weer teruggehaald (zo hebben we begrepen). Een triest verhaal. Nu is niets weggooien op zich natuurlijk ook vanuit ecologisch oogpunt een goede levenshouding. En waarschijnlijk zitten er nog wel zaken tussen die we mogelijk in de toekomst kunnen gebruiken. Maar zoals de gebouwen er nu bij liggen kunnen we er gewoon niet in.Dus we voeren het gecontroleerd af: glas en textiel apart, huisraad naar de kringloop, ‘zachte’ plastics in de PMD-container, al het metaal in een container van Friesland Schroot, hout op een stapel om tzt in een container te gooien, papier wordt in mei door de basisschool opgehaald en we gaan binnenkort het afvalbrengstation verblijden met een grote hoeveelheid blikken motorolie, landbouwchemicaliën, verf en menie. Blijft over: heel veel meuk en gemengd materiaal. Dat gaat in de container voor restafval, en ook die raakt al aardig gevuld.

We blijven het verbazend vinden dat de familie niets heeft meegenomen van de oude mijnheer. Al zijn persoonlijke spullen liggen er nog.

 

En weer een emmertje metaal…

Deze kasten hadden in de lekke bedstee gestaan en waren echt tot de categorie ‘restafval’ gaan behoren.

We hebben vast een tafeltje in de eerste kamer gezet. Dat wordt de kantine.

 

Huisraad, vlakglas, apparaten, textiel…

Een lege werkplaats, met dank aan Nathalie en Bart!

 

Chemisch afval verzamelen.

Aan het eind van de middag was dit hokje ook leeg.

 

En deze keukenkast, met dank aan Willemien.

Nu gaat de vaart erin met het opruimen!

Gisteren kwam Dorien weer helpen met Sarah en Iris, en Nathalie kwam helemaal uit Leusden. Alle rommelmarktspullen had ik “gratis af te halen” op Marktplaats gezet. Er kwam een “opkoper” voor, die bij nader inzien ook een compulsieve verzamelaar (b)leek. Hij was er ontzettend blij mee (hoewel wij ons eigenlijk afvroegen of we zo’n man niet tegen zichzelf in bescherming hadden moeten nemen). Sarah en iris hebben alles in bananendozen gepropt.

Ondertussen trokken wij de twee zijkamertjes leeg. Verbijsterend hoeveel meubilair er uit twee kamertjes van 2 x 2 m  kwam. 4 fauteuils, 2 bedden, zes matrassen, een opklapbed, een heel aantal krukjes, tafeltjes en opstapjes (heeft de “opkoper” ook meegenomen), een satellietontvanger waarvan een cruciaal onderdeel ontbrak, zes rollen tapijt en oneindig veel dekens, kussens en kleden.

 

 

Dorien gaf de kamers daarna een goede stofzuigbeurt. Daarbij vond ze onder het tapijt in de droge bedsteekast (de natte houden we maar dicht) een luik naar een kelder! Dat luik was waarschijnlijk al 40 jaar niet meer open geweest, want de bedsteekast erboven troffen we vorige week helemaal volgestapeld aan met dozen textiel en oud papier, waaronder  oud papier uit 1972.

De kelder is niet eens heel erg vol, er staan alleen wat oude weckpotten op planken, en het is er erg stoffig.  Maken we een volgende keer wel schoon. Hij lijkt wel bruikbaar als koele ruimte.

Toen alle kamers leeg waren viel de ruimte in het huisje eigenlijk nog mee. En op die ene bedsteekast na is er eigenlijk relatief weinig waterschade, als je bedenkt dat het al meer dan twee jaar leeg staat.

Intussen hebben Nathalie en Joris een groot deel van de werkplaats leeg gehaald. Héél veel oud ijzer… de container van Friesland Schroot begint zich te vullen.

Al met al een zeer welbestede dag: nu kunnen we ons tenminste bewegen in het huisje. Volgende week de stal!