Maandag zou de tegelzetter komen. Dus moesten uiteraard alle ruimtes die betegeld worden leeggeruimd (gelukkig leggen we niet in het hele huis tegels!) Omdat Joris nog een wandje af moest maken werd het uiteindelijk zondagavond en liepen we met hoofdlampjes op in het donkere huis kasten, tafels en het geïmproviseerde aanrecht te versjouwen.
En toen kwam de tegelzetter niet opdagen. Ziek, zo bleek. Verdorie! De aannemer belooft dat de tegelzetter uiterlijk volgende week (de 18e) komt. Maar boven is de installateur bezig met de ventilatie. Die had speciaal de 11e tot de 15e iets anders gepland zodat hij de tegelzetter niet in de weg zou lopen. En zou vanaf de 18e weer verder gaan. En de ventilatie moet eerst af, vóór we de vloer boven kunnen maken.
Dus alles schuift weer op. Nog meer vertraging…. we beginnen er een hard hoofd in te krijgen dat het ons gaat lukken om vóór het eind van het jaar in het huis te trekken.
In januari spraken we met de aannemer af dat als we in november nog niet zouden kunnen douchen in het huis, we bij hèm zouden komen douchen. Het lijkt erop dat we binnenkort met handdoek en toilettas naar Oldeholtpade gaan…
We hebben een poos zitten dubben over de keuken. De meeste mensen die een nieuw huis bouwen, kopen daarvoor ook meteen een nieuwe keuken. En het is ook mooi (vinden wij ook), een lekker strakke, functionele keuken. Helemaal fris, met goede apparatuur, veel laden en en een goed schoon te maken mooi aanrecht.
Maar. In Nederland alleen al worden jaarlijks 300.000 keukens verkocht. Mensen kopen graag een nieuwe keuken. Omdat de keuken in hun nieuwe huis niet hun smaak is. Of omdat ze gaan verbouwen en een andere indeling willen. Of gewoon omdat ze uitgekeken zijn op de vloer en dan ook maar de keuken vernieuwen. Omdat het kan.
En keukenkastjes zijn over het algemeen grotendeels gemaakt van spaanplaat met melamine of gespoten MDF. Daar kan je helemaal niets meer mee, in termen van recycling. Een enkel keukenkastje belandt nog in een bijkeuken of garage maar die 300.000 afgedankte keukens zorgen voor een enorme afvalberg. Voer voor de verbrandingsoven.
Bovendien is de herkomst van dat spaanplaat en MDF niet altijd even fris. Al jarenlang regent het berichten over illegale kap in oerbossen, corrupte boswachters en de zogeheten ‘Oost-Europese houtmaffia‘, die overigens innig verbonden is met de welbekende Zweedse meubel- en keukengigant en andere delen van het West-Europese bedrijfsleven. Zelfs het FSC-keurmerk is lang niet altijd te vertrouwen. Alles vanwege de grote vraag naar hout in het westen… onder meer voor die goedkope keukenkastjes.
We hebben verschillende mogelijkheden overwogen: een keuken die (gedeeltelijk) gemaakt is van gerecycled materiaal (Greenline board) of een keuken op maat laten maken. Maar in beide gevallen werd er nog altijd heel veel nieuw materiaal gebruikt. En bovendien zijn keukens nu eenmaal schreeuwend duur. Zoveel geld willen we eigenlijk niet uitgeven aan iets waar we ons niet 100% lekker bij voelen.
Dus we besloten een tweedehands keuken te kopen. Die verschijnen in groten getale op Marktplaats. Je moet wel snel zijn; de mooiste zijn direct weg. En het moet ook maar net (ongeveer) passen. In Stiens zag ik er één die wel ongeveer aan de voorwaarden voldeed. Misschien niet 100% wat we zelf zouden hebben uitgezocht (ik wilde eigenlijk greeploos), maar in elk geval wit, van een degelijk merk, met een carousselkast en lekker veel laden en niet te ver weg. En een granieten aanrecht.
(De indeling zal nog wel iets anders moeten en dan zal er her en der nog wel een kastje bij moeten. En omdat we geen plek hebben voor een afzuigkap is afzuiging in het keukenblad handiger. Dus het zou kunnen dat we dat aanrechtblad ooit nog vervangen. Maar het is een mooie basis om vanuit daar aan te gaan passen.)
Omdat ik nog geen zware dingen durf te sjouwen moest er iemand gevonden worden die Joris daarbij kon helpen. En als we dan toch een grote bus met laadlift huren kan je net zo goed ook de piano ophalen uit Emmen. Frank en Joris zijn een hele dag op pad geweest. En ze brachten niet alleen de piano mee, maar ook de boeken, hoera!
Bringing home the books!
Voorlopig staat alles door elkaar in de woonkamer, want komende week komt de tegelzetter tegels leggen in de keuken, bijkeuken, hal, toilet en badkamer. Steeds een stapje dichter bij een echt huis…
Joris heeft een keldertrap besteld. Ik heb m (zoveel mogelijk zittend) in de olie gezet. En Joris heeft ‘m in elkaar gezet. Nu kan ik weer de kelder in! (Met mijn exoskelet was het nogal eng om de ladder af te gaan, al kan ik steeds meer met mijn knie.) Superfijn. Intussen kan ik ook weer kaas maken. Daarvoor kon ik de afgelopen weken ook niet lang genoeg op mijn benen staan. Kunnen de kaasjes mooi rijpen in de kelder.
Maar… we gingen toch zoveel mogelijk zelf doen? Natuurlijk had Joris ook zelf een trap kunnen maken. Maar hij heeft het momenteel verschrikkelijk druk met de klussen die we niet aan anderen kunnen of willen overlaten. Bijvoorbeeld het netjes weer dichtmaken van alle sleuven en putten met kabels en leidingen die de afgelopen weken zijn gegraven. Met stoeptegels op strategische plekken, zodat je, als je de boel nog eens wilt opgraven, eerste op een tegel stuit en niet direct de glasvezelverbinding kapot trekt. En met het coördineren en voorbereiden van de zaken die we sowieso uitbesteden (vooral veel installatiewerk). En met zijn werk. En ik draai nog maar op halve kracht en kan weinig meer doen dan het huishouden, af en toe wat opruimwerk en het verzorgen van de dieren. En eigenlijk willen we toch wel heel erg graag niet nóg een winter in de stacaravan. We hebben daarom besloten dat ik weer wat kantoorwerk ga doen en dat we wat klussen uitbesteden. Zoals de trap. Het stuken van de kelder komt nog…
Intussen is Joris alweer bezig met voorbereidingen voor de ‘grote’ trap.
En toen kwamen (hopelijk voorlopig voor het laatst!) de mannen van fa Baas Stam om onze definitieve stroom- en wateraansluiting in orde te maken. Weer veel graverij. En daarna veel gedoe voor Joris om de aansluitingen naar werkplaats, stacaravan en tijdelijke schapenstal zó aan te leggen, dat de laatste twee er makkelijk ‘vanaf geknipt’ kunnen worden.
De bouwwaterput die we met zoveel moeite hebben ingegraven werd onceremonieel uit de grond getrokken.
Maar het is gelukt! Glimmende nieuwe meters in het huis en water en licht in werkplaats en stacaravan. Nu kunnen de kranen binnenshuis aangesloten!
Joris was zich al drie maanden aan het afvragen hoe hij het buffervat voor het warme water op zijn plek ging krijgen. Het is een cilindervormig vat van 800 liter en de doorsnede is groter dan de breedte van onze binnendeuren. Gelukkig bleek, dat de isolatie er af kan, en dat het dan precies door de deur heen zou passen. Maar dan bleef de vraag hoe je een stalen vat van 150 kilo een ladder op krijgt.
Zaterdag kwam Chris een dagje helpen. Eigenlijk met het weer aanbrengen van vlaswol en folie rond de nieuwe dakramen. Maar toen hij hoorde van het buffervat-probleem gingen zijn ogen twinkelen.
Hij belde zijn buurman (die toevallig onze aannemer is), of hij een pompwagentje mocht komen lenen. En haalde en passant thuis ook even een lier en een grote katrol op. Zelf hebben we ook een aantal katrollen (overgebleven van de ‘erfenis’ die we hier aantroffen).
Om te beginnen werd een hardhouten balk héél stevig vastgeschroefd aan de sporen boven het trapgat. Daar een katrol aan gehangen. De lierkabel stevig gezekerd aan de spantconstructie. Nu was er een hijsinstallatie.
Vervolgens een vloertje gebouwd rond de drempel van het huis, zodat met de pompwagen het buffervat naar binnen gereden kon worden. Dat paste precies in de hoogte.
Het vat helemaal uitgepakt, alle isolatie er af gehaald en van de pallet af getild. Toen paste het precies in de breedte door de deur naar de hal.
(De uitsteeksels zijn aansluitingen zodat je van alles en nog wat op het buffervat kunt aansluiten. In ons geval moet het bijvoorbeeld aangesloten op de zonnecollectoren, voor warm water in de zomer, en op de leemkachel, voor warm water in de winter. En uiteraard op de warmwaterleiding. Maar als we ooit besluiten toch een warmtepomp als achtervang aan te sluiten, dan kan dat ook.)
Veel manoueuvreren, het vat van de pallet af halen, op de pompwagen zetten en voorzichtig plat op de pallet leggen.
Hijskabels er omheen bevestigen.
En hijsen maar!
Na enig overleg besloten om er toch nog een oude katrol tussen te zetten om de last wat te verkleinen. Die deed het nog uitstekend! Zo zie je maar, wie wat bewaart heeft wat.
Even testen of hij ècht vast zit…
En stukje bij beetje takelt Chris het gevaarte omhoog!
Om goed bij te kunnen sturen zet Joris nog even de steiger eronder.
En als het ding boven het verdiepingsvloerniveau bungelt brengt Joris er snel een tijdelijk vloertje van een paar balken onder aan.
Toen was het een kwestie van horizontaal verplaatsen. Weer een hoofdpijndossiertje opgelost. Hulde aan Chris en zijn katrol!
