Vaak vragen mensen ons “wat is jullie planning, wanneer moet het huis af zijn?”
En het antwoord is: “Er is geen planning en het huis is af als het af is.”
We weten namelijk van ons vorig verbouwingsproject, dat een strakke planning een hoop frustratie kan opleveren. Sommige zaken, waarvan je denkt “dat doen we even”, kosten namelijk véél meer tijd dan voorzien. Dan loop je uit de planning, en raak je gefrustreerd, en ga je proberen nóg harder te werken, waardoor je fouten gaat maken (of jezelf overbelast), wat voor nóg meer vertraging gaat zorgen. Wij vinden dus dat we niets ‘moeten’, maar ‘willen’.
Het stellen van de bekisting voor de keldervloer was zoiets. Want dit is het eerste stukje van het huis en dat moet dus precies op de goede plek komen. We dáchten ook dat het gat wat Bert gegraven had ruimschoots groot genoeg was.
Maar een kraanmachine kan maximaal drie kanten van een vierkante kuil netjes afwerken; de kant waar hij staat en waar hij met de bak naartoe trekt, kan nu eenmaal niet heel strak worden. En doordat er nog allerlei zooi om de bouwplaats staat (waaronder de berg puin die uit de grond kwam) kon Bert in ons geval alleen aan twee tegenover elkaar liggende kanten van het gat staan met de kraan. En omdat het 2,5 meter diep is kon hij het daar ook niet goed zien. Er lag onderin aan twee zijden dus nog wat grond wat er ‘even’ moest worden uitgeschept. (Oeps… wat ik er even uit wílde scheppen dus.)
Daar begon ik mee. Na een poosje herinnerde ik me weer de techniek die ik ooit leerde om grond uit een diepe kuil te scheppen: Een zwaai omhoog vanuit de knieën, waarbij je het eind van de schep vasthoudt met je linkerhand en de steel door je rechterhand laat glijden. Een uitstekende work-out voor álle spieren van benen, romp, schouders en armen…
Het was eigenlijk nog best veel grond. En leem is behoorlijk zwaar.
Over het keldergat heen loopt de hoofdmeetlijn, die Fokko en ik hebben uitgezet. Daar wordt alles aan gerelateerd. We hebben die met een schietlood zo zuiver mogelijk overgebracht naar de bodem van het keldergat.
Toen bleek natuurlijk, dat de wanden onderin toch een beetje scheef lagen en er her en der nog wat meer van de wanden af moest worden gestoken. Nog meer zwaaien met de schep.
Vervolgens was het precies aanbrengen van de bekisting nog een hele klus. Je zou zeggen dat als je twee rechte hoeken uitmeet aan het eind van een rechte lijn, de tegenoverliggende lijn even lang moet zijn. Maar dat werd hij (uiteraard) niet helemaal.
En daarna de onderkant van het gat netjes en zoveel mogelijk waterpas afwerken.
Kortom: al met al zijn we een heel weekend bezig geweest met wat klinkt als iets wat je ‘even’ doet. (En voelen mijn spieren prettig gebruikt aan.) Maar gelukkig hebben we geen planning. De bekisting ligt er nu strak en waterpas in, en hopelijk precies waar hij moet liggen. Op zich kunnen we met de wanden van de kelder nog wel wat corrigeren, maar die zijn niet makkelijker in te meten dus dat wordt een vergelijkbaar verhaal.
Volgende stap is de wapening aanbrengen. Maar eerst laten we (aanstaande vrijdag) nog een bron slaan. De grondwaterbron bevalt namelijk uitstekend en we willen ook grondwater gaan gebruiken om de toiletten door te spoelen. Het is handig als dat water binnenshuis, dus in de kelder wordt opgepompt: het kan dan niet bevriezen (en grondwater raakt nooit op, in tegenstelling tot regenwater. Je hoeft dus niet een back-up systeem met drinkwater aan te leggen).
Daarvoor moeten we wel nog iets verzinnen om het ijzer en mangaan uit het grondwater te halen. Idealiter zouden we daar al over hebben nagedacht en weten hoe groot de opstelling daarvoor moet zijn en waar die moet komen, maar er zijn nu eenmaal erg véél zaken die aandacht vragen. Wordt dus vervolgd.
In de tussentijd kunnen we alvast een ander klusje aanpakken: de werkplaats ‘aanheuvelen’ met de vrijgekomen grond. Want de werkplaats staat al een jaar ‘op pootjes’. En als de grond rond de werkplaats is opgehoogd kan ik ook het stuk tussen de moestuin en de werkplaats gaan afwerken.
