Joris heeft een keldertrap besteld. Ik heb m (zoveel mogelijk zittend) in de olie gezet. En Joris heeft ‘m in elkaar gezet. Nu kan ik weer de kelder in! (Met mijn exoskelet was het nogal eng om de ladder af te gaan, al kan ik steeds meer met mijn knie.) Superfijn. Intussen kan ik ook weer kaas maken. Daarvoor kon ik de afgelopen weken ook niet lang genoeg op mijn benen staan. Kunnen de kaasjes mooi rijpen in de kelder.
Maar… we gingen toch zoveel mogelijk zelf doen? Natuurlijk had Joris ook zelf een trap kunnen maken. Maar hij heeft het momenteel verschrikkelijk druk met de klussen die we niet aan anderen kunnen of willen overlaten. Bijvoorbeeld het netjes weer dichtmaken van alle sleuven en putten met kabels en leidingen die de afgelopen weken zijn gegraven. Met stoeptegels op strategische plekken, zodat je, als je de boel nog eens wilt opgraven, eerste op een tegel stuit en niet direct de glasvezelverbinding kapot trekt. En met het coördineren en voorbereiden van de zaken die we sowieso uitbesteden (vooral veel installatiewerk). En met zijn werk. En ik draai nog maar op halve kracht en kan weinig meer doen dan het huishouden, af en toe wat opruimwerk en het verzorgen van de dieren. En eigenlijk willen we toch wel heel erg graag niet nóg een winter in de stacaravan. We hebben daarom besloten dat ik weer wat kantoorwerk ga doen en dat we wat klussen uitbesteden. Zoals de trap. Het stuken van de kelder komt nog…
