Terras (1)

Waarom nu opeens een terras? Er zijn toch wel andere prioriteiten? Die paar rijplaten voor de openslaande deuren voldoen toch wel even?

Ja en nee. Eén van de zaken die ik deze winter wilde doen is het verplanten van een aantal fruitbomen. Sinds ik in 2017 de eerste bomen aanplantte heb ik mijn ideeën over de inrichting van het terrein toch wat bijgesteld. Toen had ik nog geen schapen en dacht ik dat een voedselbos net ten noorden van het huis een goed idee was. Maar nu ik ’s zomers twee keer per dag de schapen naar de melkstal probeer te dirigeren wil ik vooral zoveel mogelijk schapenweitjes dicht bij het erf hebben. Dus sommige bomen moeten er weer uit. Dat zijn met name halfstam fruit- en lage notenbomen.

Tegelijkertijd wil ik aan de voorkant van het huis eigenlijk wel heel graag wat lage bomen planten. Bijvoorbeeld halfstam fruit- en lage notenboompjes…. 😉 . Maar die kan ik pas planten nádat de grond op hoogte is en de verharding is aangebracht.

En sowieso wil ik heel graag wat structuur aanbrengen vóór het huis. Daar lopen wij (en de bouwvakkers) nu nog kris kras in en uit, waarbij we de grond overal aanstampen. Enige geleiding in de vorm van een pad maakt dat ik dan ook goed voor de rest van de grond kan gaan zorgen. En eindelijk Een Stukje Tuin kan gaan aanleggen. Bovendien zou het Erg Fijn zijn als we het komend voorjaar eindelijk een tuintafel op een recht stukje ondergrond kunnen zetten. Kortom, in de Volgorde Der Dingen dobberde opeens het terras richting de bovenkant van de prioriteitenlijst.

Nu ben ik al mijn hele leven weg van flagstone-achtige terrassen. Maar natuursteen is natuurlijk een weinig ecologische keuze, want dat hebben we in Nederland niet (en moet dus geïmporteerd worden met CO2-brakende dieselschepen). Wat hebben we wel? Beton! Van gebroken beton kan je heel leuke dingen maken die nauwelijks voor natuursteen onderdoen. In de VS hebben ze er zelfs een hippe term (met een vleugje natuursteen-ambitie) voor bedacht: ‘urbanite’. Ze hebben er daar ook heel veel van, want veel driveways en trottoirs zijn daar gewoon van beton, niet van tegels zoals hier. En die zijn zo af en toe aan vervanging toe. Maar met gebroken (grote) tegels kom je ook een heel eind.

Zoiets had ik in mijn hoofd…

Toen we de boerderij afbraken heb ik een deel van de schotsen betonvloer bewaard. Tot ongenoegen van de kraanmachinist (‘Wat moet je in vrédesnaam met die rommel? Gooi toch gewoon in de breker!’) en van Joris (‘Is het zo niet genoeg?’) Die schotsen waren namelijk veel groter dan je ooit van gebroken tegels zou kunnen maken. En hoe groter, hoe stabieler. Maar goed, eerst moest het huis gebouwd, dus de betonschotsen werden opgeslagen op het ‘achterweitje’ achter de werkplaats. Waar er al snel van alles vóór kwam te staan, wat daar óók werd opgeslagen…

Om een verbinding te maken met het lager gelegen deel van het terrein waar je vanuit de keuken op uitkijkt wilde ik graag een aan drie kanten verzonken terras. En nu eens níet rechthoekig, maar een enigszins onregelmatig ovale vorm. En een pad wat daar logisch omheen kromde. Best lastig om de juiste plek te bepalen.

Jochem hielp om de contouren uit te graven.

Vervolgens hebben we een zandbed van 18 cm scherp zand (hier vlak uit de buurt) aangebracht, aangetrild en precies op hoogte gebracht.

Omdat het terras voor ongeveer driekwart omsloten wordt is het belangrijk dat water richting het open gedeelte naar het gras afloopt.

Intussen sleepte ik de zware betonschotsen weer tevoorschijn. De pallets waarop ze waren opgeslagen waren helemaal vergaan. Fijn dat we een trekker hebben (en heel veel pallets). Al met al een hele dag werk alleen al aan de voorbereiding.

En toen straten. Toen we het beton uitlegden bleek al heel snel dat we véél te weinig hadden. Ik had dus niet naar Joris en de kraanmachinist moeten luisteren drie jaar geleden 😉 . We besloten om het materiaal wat we hadden te verdelen over het terras en het stoepje tussen terras en keuken, zodat ik het zelf verder zou kunnen invullen met gebroken tegels. Het pad maak ik dan in zijn geheel van gebroken tegels.

Ik was erg blij dat Jochem hielp om die loodzware stukken beton precies op de juiste hoogte en het juiste afschot te brengen. Dat kostte ons nóg een hele dag!

(Na een paar uur merkte hij op “Ik begrijp wel waarom ze van natuursteen op betonklinkers zijn overgegaan…” )

Intussen had ik Marktplaats afgestroopt. In Wolvega wilde iemand een enorme partij grote grindtegels kwijt van 60 x 60 cm. 35 kg per stuk… Tja, hoe groter tegels, hoe mooier schotsen je ervan kunt maken. En hoe meer van hetzelfde, hoe éénvormiger de uitstraling. Dus heb ik op één zaterdag drie busladingen á 16 tegels opgehaald. In totaal bijna 2000 kg beton door mijn handen…

Gelukkig was er een beloning: de installateur had het bad aangesloten! Man man man, wat was dát heerlijk!

En daarna het mozaïek maar invullen. Liefst met zo groot mogelijke stukken, maar tegels breken niet altijd zoals je wilt. Her en der liggen er nog best grote naden tussen. (Dat was natuurlijk ook een nadeel van het feit dat we eerst de grote brokken hebben verdeeld over het vlak. Als je aan een zijkant begint en dan één kant op werkt kan je de stukken zorgvuldiger op elkaar aansluiten. ) Ik heb daarom de naden ingewaterd met een zand-cementmengsel en niet alleen met zand. Achteraf was met grind misschien nog beter geweest. We live and learn…

Al met al ben ik toch zeer content met het resultaat. Nu nog even een muurtje van halve stoeptegels er omheen stapelen en het pad naar de voordeur óók met mooie mozaïekstukjes aanleggen. En dan kan ik eindelijk aan de echt belangrijke zaken gaan werken: grond en planten.